Hoogachting, dat is natuurlijk niet verkeerd. Dat begint gewoon goed.
Het is bijna een kort verhaal, dat eerste hoofdstuk. Een mooi verhaal. Maar de vele details die me naar Google doen grijpen maken duidelijk dat hier een epos wordt ingezet. Wist jij dat het meisje in Lourdes Soubirous heette? Ik ook niet.
Ik ben al verkocht zodra het over verboden boeken gaat. En dat daar dan een foto van Deanne Durbin bij zit die schandelijk genoeg is om voor boek te mogen doorgaan. Prachtig. Overigens ken ik Deanne. Nooit gezien, maar mijn moeder had het vroeger over haar. Mijn moeder die in het mondaine Veendam zomaar naar de film ging. En dan de wulpse Durbin zag en daar een voorbeeld aan nam, blijkbaar. Mijn moeder is een hele mooie vrouw. Ja ja, ik weet het, dan ligt het zeker aan mijn vader.
Er zijn heel veel details van algemene aard (het davidsfonds, de Vlaamsche Vlagge, de Swigende Eede, het Ros, REX). Ze hebben allemaal iets te maken met de spanning die er blijkbaar zit in katholiek in Vlaanderen. Of zoiets. We gaan het zien.
En er zijn details in de berichtgeving die mooi en precies en poëtisch zijn. Vooral het denken van Louis, onze (voorlopige?) hoofdpersoon, dat zich loszingt van wat er gebeurt om te laten gebeuren wat hij denkt: de hele weg naar huis had hij zijn hand op papa's knie gelegd. En de mooie menswording van een non:
Zij glimlachte. Louis had dit nog niet eerder gezien. Ineens zat daar een vrouw, met een kinderlijke, boerse uitdrukking. Ook haar handen die een smaragdgroene vulpen ronddraaiden, hadden iets meisjesachtig.
Het enige waar ik aan twijfel, maar nu doen we heel erg aan close-reading, is het gebruik van het woord verwachtte in de beschrijving van zuster Econome. Dat moeder zwanger is snappen we zo ook wel.
Ugh, hottentot!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten